„Spotkanie Rosy Bonheur i Buffalo Billa, dwóch istot kochających wolność, spowodowało zwarcie w moim umyśle”.

Zawsze z przyjemnością oglądałem obrazy Rosy Bonheur w murach Musée d'Orsay. Są mi znane i od dawna utrzymuję z nimi dystans i uprzejmość. Mój entuzjazm ostudził fakt, że wydawały mi się one jedynie przedstawieniem niezmiennego bydła w wiecznej Francji.

Wiedziałem też trochę o życiu Rosy Bonheur, jej osobowości, miłościach i przyjaźniach. I nie potrafiłem powiązać przedstawionych zwierząt z odwagą Rosy. Przynajmniej nie w sposób trwały i szczery. Kobieta i artystka szli więc ramię w ramię, nie trzymając się za ręce.

Nieważne, ile razy próbowałem ze wszystkimi zwierzętami w stworzeniu, nic nie działało. Ani jego lwy, ani jelenie, ani owce, ani koty nie robiły na mnie wrażenia. Tylko spojrzenie jego małego lisa niemal mnie oswoiło.

Ale wystarczyło, że odkryłem związek artysty z Buffalo Billem, by wszystko ułożyło się w mojej głowie. Natacha Henry, w książce poświęconej ich „godnej podziwu przyjaźni” (Robert Laffont, 2019), opowiada, jak słynny francuski malarz i człowiek Dzikiego Zachodu, który zdziesiątkował tak wiele stworzeń, William Cody (prawdziwe nazwisko), poznali się w 1889 roku. Zaprzyjaźnili się. Dzielili pasję do zwierząt. Namalowała zwierzęta, które przepłynęły z nim Atlantyk na jego wystawę „Wild West Show” . Namalowała również jego portret.

Gdy skończyłem czytać, woły dawnej Europy zaczęły komunikować się z żubrami Nowego Świata. Malarstwo Rosy Bonheur obrało teraz styczną ścieżkę, uwolniło się od odwiecznej historii jarzma, kołnierza naramiennego i innych sław ze starych podręczników historii. Wyłoniła się z sieci improwizowanych pól leksykalnych, do których zdawały się być przypisane jej tematy: sielanki (surowa sielanka, wieś, ekloga, pastwisko, śpiew ptaków); lasu (polana, jeleń, łowiectwo, kłusownik, ryk); orki i hodowli (komiksy, dzierżawca, gleba, lemiesz, pastwisko, wymię, pług, pług).

Pozostało Ci 31,85% artykułu do przeczytania. Reszta jest zarezerwowana dla subskrybentów.